Mtwara TTC, basecamp

Op 22 februari ben ik aangekomen in Mtwara, mijn eindbestemming in Tanzania.

De 3 weken die ik in Dar es Salaam heb doorgebracht waren een hele fijne overgang voor het bereiken van de eindbestemming. En na al die gezelligheid van een grote groep is het wel even wennen aan de rust en de stilte. Op een korte tijd maak je toch goede vrienden omdat je hier allemaal bent voor hetzelfde doel.

De Teacher Training College in Mtwara heeft ongeveer 550 studenten en 30 docenten. Het management is in handen van Principal Eliwaja en Vice-Principal Maskat. Het ontvangst was warm en hartelijk maar wel een beetje oncomfortabel. Ik had netjes de begroetingen en een introductie praatje in het Kiswahili ingestudeerd maar gelukkig waren de voorstelronden aan het personeel en de studenten in het Engels.

Iedereen is super vriendelijk en vinden het interessant dat we er zijn dus dat is heel fijn. Maar mijn rol hier is nog erg onduidelijk, voor hen en mijzelf. Ik ben nu ruim 2 weken aan het werk en ik heb nog niet een goed beeld hoe het zal gaan lopen de komende tijd.

Er zijn zoveel externe omstandigheden om rekening mee te houden. De motivatie van de docenten is laag omdat het ministerie het salaris te laat betaalt (ze wachten nu al 3 maanden) en contractuele afspraken niet nakomt (geen promoties en geen vakantiegeld). De druk is hoog omdat de syllabi die gevolgd moeten worden heel uitgebreid zijn en eigenlijk helemaal niet in 2 jaar passen en er zijn veel te weinig voorzieningen. De taal is een constante barrière, Kiswahili is voor de meeste hier de 2e taal (in dit gedeelte van Tanzania is Makonde de stamtaal) maar leraren op het middelbaar horen les te geven in het Engels dus ook de instructietaal op de lerarenopleiding zou Engels moeten zijn maar het niveau is te laag om dit te realiseren.

En dan alles wat ongepland tussendoor komt. Idealiter zou ik nu lessen aan het observeren zijn zodat ik het niveau kan beoordelen maar er wordt momenteel geen lesgegeven. De studenten zijn voor 6 weken in middelbare scholen aan het werk omdat het leraren tekort zo enorm is en er komen examens aan. Dus er is een soort stage van gemaakt en de docenten gaan ze bezoeken en beoordelen. Maar dan gaat het uiteindelijk weer om geld, er komt geld van het ministerie voor de docenten om transport en accommodatie van te betalen en dat laat nu al een aantal weken op zich wachten. En ik wacht gezellig mee want ik wil ook graag op schoolbezoek!

Dus ik ben een groot gedeelte van de dag met mensen aan het kletsen om ze beter te leren kennen en een band op te bouwen. En ik kan ruim de tijd nemen om mij in te lezen in de documentatie die we tijdens de trainingen in Dar hebben gekregen over onderwijs in Tanzania en hoe onderwijsontwikkeling in ontwikkelingslanden in z’n werk gaat. Want het is natuurlijk geweldig om de docenten en studenten te trainen in competentie gericht onderwijs en leerling participatie, maar hoe kan ik dat vormgeven als een leraar in de realiteit met 120 kinderen zonder leermiddelen onder een baobab-boom zit??